küt

1.

sif.

1. Kəsməyən, iti olmayan, kəsəri olmayan. Küt bıçaq. Küt balta. – <Qulu:> Bu elə kütdür ki, heç yer də qazmaz. S. S. A.. Qurd . . dişlərilə onu küt kəlbətin kimi sıxıb qançır etmişdi. M. Rz..

2. məc. Kütbeyin, gec başa düşən, zehinsiz, dərrakəsiz, fərasətsiz, qanmaz, qavrama qabiliyyətindən məhrum. Küt adam. – Yaman qonşu, küt oğul; Qov yanından, xətadır. (Ata. sözü). O küt münəqqidi bir salın başa; Ömründə bir dəfə qoy adam olsun! M. R.. // İs. mənasında. Kütün biridir.

3. Bax boğuq 2-ci mənada. Küt tüfəng səsi. – . . Ayaq üstündə çürümüş iri ağacın yıxılmasına bənzər küt bir xırıltı eşidildi. B. Bayramov. Küt bir güllə səsi eşidildi. İ. Hüseynov.

4. məc. Kəskin olmayan, o qədər də hiss edilməyən (ağrı, sancı və s. haqqında). <Xan> alnında küt bir sancı duydu, başı gicəldi. M. Rz.. <Bəhlul:> Özümdən asılı olmayaraq, ürəyimdə küt bir ağrı hiss eləyirdim. B. Bayramov.

5. məc. İfadəsiz, mənasız, heç bir şey ifadə etməyən. Küt nəzər. – Hacının gözündə küt və vahimə ilə dolu bir ifadə hakim idi. M. İ.. Bu küt baxışlı, yekəpər bir oğlan idi. H. Seyidbəyli.

◊ Küt bucaq – həndəsədə: düz bucaqdan böyük bucaq.

2.

is. Təndirin divarından düşüb od və ya kül üstündə bişən yöndəmsiz çörək. Kütləri təndirdən çıxarmaq. Kütün külünü təmizləmək. – İt haradan aldı iki kütü, birini yesin, birini də başının altına qoysun. (Ata. sözü). Küt getmək – təndirin divarından qopub od və ya kül üstünə düşmək. Çörəklər küt getdi.

◊ Küt getmək məc. – Yorğunluqdan tez və bərk yatmaq, yuxulamaq. Uşaqlar küt getdilər.